Witom Wos wszyskich piyknie!
Przijechałach do Wos z Rybnika, kaj, jak pedziała pani senator Maria, jeżech rechtorkom. Skiż tego tyż, łogromnie ważne było to wszysko, co przed chwilom pedziała tu pani profesor Synowiec i jeżech tymu łogromnie rada, że mogłach tyż sam dzisio prziwiyź mojich szkolorzy: niych sie uczom od młodości tego, co do nos nojważniejsze.
Chciałach Wom tu dzisiej łopowiedzieć o jednyj niedzieli. A była to niedziela, kej ksiondz Abp Damian Zimoń w naszym kościele, u Świyntego Jana Sarkandra w Rybniku, poświyńcioł nowe dzwony. Wiycie, tak po prowdzie, łod tamtyj niedziele minyło już bez mała dwanoście lot, ale, wiyrzcie mi abo niy, jo sztyjc jeszcze ło tym myśla. Nie wiym, możno sami żeście kiedy byli świadkami takij uroczystości i niy wiym, jako to tam spominocie, ale jo durch niy poradza zapomnieć. Bo kej te dzwony sie łodezwały, jo miała zarozki przed łoczami wszyski lata chude i tłuste z życio naszyj parafie i spominałach wteda yno jednego człowieka – naszego farorza. Farorza, kiery sie na pewno na nas dziwoł w tyn dziyń! Tela, że dziwoł sie już z blank wysoka, od Świyntego Piotra.
Pamiyntom jak dzisio, jak do mojich łojcow prziszoł młody jeszcze wteda ksiynżoszek. Szczyńść Boże! – pozdrowioł. Nazywom sie Henryk Groborz i byda sam budowoł kościoł. Niy dali byście tak konszczka swojij łąki? No toć, że dali! Moji łojce i inksze somsiady. I zaczła sie rodzić nowo parafio. Niy było leko, ale do dzisio tyn czas wszyscy ciepło spominomy, bo przecaż niy mogli my sie ło nic starać z takim farorzym, jakigo my mieli, a jakigo mono już mieć nie bydymy… Beztoż tyż do kupy z tymi dzwonami rozkolybało sie moji serce, a każdy szlag wybijoł w pamiyńci jakoś chwila. Zdało mi sie wteda, że łone roz sie śmiejom, a roz płaczom.
I tak na poczontku to boł tyn nojweselszy klang: poświyncyni bałplacu pod kościoł, piyrsze msze w kapliczce, piyrszo Pastyrka w dolnym kościele – wiycie, to była dopiyro pywnica, ale my sie to już wtedy mieli za coś! Potym, spomniała mi sie powodź… Straszne dni, kej zaloło nom cołki dolny kościoł, fara i plac kościelny. Bo wteda, w dziewiyńdziesiontym siodmym, Ponboczek nos fes utoploł…
A potym zaś na łodwyrtka, dzwony choby zaczły sie śmioć. A jo pomyślałach sie wteda ło naszych festynach. Wiycie, bo to som do dzisio takie nasze soboty i niedziele, jak jo to godom, na uciecha i na chwała Bożo. Szisbudy i karasole, kreple z pieszczonkami w pojszodku, grochowka w emaliowanych miskach ze Zilyjzje i dymfka, co nom dycki tak piyknie grała. A nad tym wszystkim zaś niy kto inny, yno nasz farorz: ugoniony, zarobiony, ale rod, kej tak stoł i obdziyloł nos wszystkich takim uśmiychym, że kożdymu serce miynkło! Wiycie, poł Rybnika sie na tyn nasz farski festyn na Pioskach sjyżdżało. A my sie zaś za to mogli pofondować: flizy na delowka, łokna do kościoła, cyntralne.
Coż, kej na koniec dzwony zaczły płakać. Bo łoto poświyńciylimy kościoł, ale niy długo prziszło nom sie radować. Jak grom spadła na nas wszyskich nowina o chorobie naszego ksiyndza. Chorobie ciynżkij, najstraszniejszyj, co człowieka niy żałuje. Łostatni szlagi i łostatni Zdrowaśki z gromniczkom w rynce. Bim, bam i świyczka zgasła… Jo wiym, że łonymu tam ni ma źle, a za wszyski niyprzespane noce, stargane nerwy i inksze utropiynia dostoł już nagroda. Ale przeca my tyż chcieli sie nim jeszcze nacieszyć! Człowiek myśli, a Ponboczek kryśli- padali dycki moja starka i widać mieli recht. Choć jo do dzisio wierza, że w tamta niedziela tyn cudny głos naszych dzwonow – Świyntego Sarkandra, Henryka i Maryje – dolecioł wteda aż tam wysoko do Świyntego Piotra, a nasz świyntyj pamiynci ksiondz farorz podpar sie, jak dycki, kej boł czymuś ogromnie rod, i padoł: Słyszycie? To u mie bijom! Bijom od tamtyj niedziele i myśla, że bydom biyły dalij, nom wszyskim: na mszo, na Anioł Pański i na łostatnio godzina. Bo łone przi tymu poświyncyniu dostały dusza i głoszom to całymu światu!
Yno wiycie jedna rzecz mie jeszcze szteruje i tego jednego niy poradza spokopić. Czamu w tyj modnyj Europie, do kieryj my sie tak ciśli, ludzie sie już dzwonow nie życzom! Pozawiyrali gymby kościelnym wieżom, bo padali, że nie umieli sie wyspać, pogodać, ani spokojnie na telewizor pozaglondać. A mie sie tak zdo, że do kupy z tymi dzwonami, uciszyli tyż i swoji sumiynia, kiere ich szterowały. I kej tak dalij bydzie, to powiydzcie sami: komu bydom biyły dzwony?
Dziynkuja Wom piyknie!